Lezen is eten. Schrijven is koken. Koken is portioneren. Schrijven is portioneren.
‘Even wachten’ zegt mijn kleine kleinzoon tegen zichzelf. Je moet een goede verstaander zijn want hij zegt het met propvolle mond. Eerst het ene hapje, dan het andere. Die gretigheid heeft hij van zijn vader die er ook niets aan kan doen want hij heeft het van zijn vader die het weer van zijn vader heeft die het van zijn moeder had.
Ach ja, die oma van zijn opa. Soms was er paling. In krantenpapier. Hoe ze de paling bij de kladden pakte, hoe ze het velletje eraf stroopte, hoe haar gecraqueleerde oudevrouwenvingers glansden van het vet, hoe ze de aandacht voor haar omgeving verloor, hoe ze in die krappe keuken op de Reinier Claeszenstraat 3 hoog achter haar tanden in dat arme beestje zette, die verzaliging, dat pure ongegeneerde genot, ik bezag het als jongetje van 5 met een combinatie van weerzin, ontsteltenis en afschuw.
Ik snijd de boterhammen van mijn kleinzoontje daarom tegenwoordig weer in kleine hapjes. Zodat hij maat kan houden, even rust kan inbouwen, even kan wachten. Even wachten.
Even.
Gretigheid. Misschien is het wel iets universeels, iets menselijks. We willen altijd meer en we willen dat sneller dan goed voor ons is.
De meeste lezers zijn net mensen. Ze hebben de ene hap nog niet op of ze beginnen al aan de volgende. Dat geldt voor teksten die ter vermaak geconsumeerd worden. Het geldt ook voor zakelijke teksten, teksten die je moet lezen omdat het werk is. Of omdat er dingen in staan die je nu eenmaal moet of wilt weten.
Om die gretigheid te temporiseren en om de lezer te helpen maat te houden, bedachten onze voorouders de alinea. De alinea is een zwaar onderschatte teksteenheid. Wilt u een schrijftip? Profiteer dan van deze: help uw lezer om maat te houden. Help u lezer om af en toe even te wachten. Snijd uw tekst in kleine blokjes.
Misschien wel kleinere blokjes dan u mooi vindt.
